W Kościele wiele mówimy o ubogich, chorych i wykluczonych. Nasi Arcypasterze raz po raz kierują swe zatroskane spojrzenie na życie polskich rodzin, czego owocem zazwyczaj są listy oscylujące w ten czy inny sposób wokół tematów związanych z prokreacją i wychowaniem dzieci i młodzieży. Sporo naszej uwagi i energii poświęcamy problemom osób stanowiących mniejszość w społeczeństwie … Czytaj dalej
Być może tak jak i ja, nie masz swojego kandydata w zbliżających się wyborach. Ja nie mam. Ale ponieważ jestem katoliczką, jestem więc człowiekiem nadziei 🙂 Wierzę więc, że mój głos ma znaczenie. Zawsze. I w najbliższą niedzielę z całą pewnością pójdę na wybory. O wynik jestem spokojna. Dlaczego? Będzie dobrze Po pierwsze, usilnie staram … Czytaj dalej
Mój spowiednik zawsze potrafi mnie podnieść na duchu. A to po mojej litanii grzechów uśmiechnie się i stwierdzi, że „no i widzisz, wszystko dobrze, właśnie tak w praktyce wygląda walka duchowa”, a to mnie na urlop wyśle, a to – jak ostatnio – wylaną rzekę moich frustracji, lęków i obaw podsumuje lakoniczną, „optymistyczną” nauką: „Wiesz … Czytaj dalej
„No, coś mi się zdaje, że tu się kroi urlop w ramach pokuty…” – żartobliwie skonstatował mój spowiednik, gdy już skończyłam malowniczo przedstawiać obraz mojej mizerii duchowej z ostatnich tygodni. Ja, jak to ja, oczywiście święcie się oburzyłam na to dictum, no bo przecież jak to, wszak ja mu to o frustracjach i żałosnych upadkach, … Czytaj dalej
Nieustannie mnie zadziwia do jakich okrucieństw jest zdolny człowiek. Wścieka mnie to i gniewa, a nade wszystko boli. Bo trudno nie cierpieć, patrząc na cierpienie innych. Staram się jednak iść przez życie i nie poddawać pokusie myślenia, że to zły rządzi światem, a my, ludzie, jesteśmy tylko jego pilnymi uczniami w szkole podłości. Wiem, że … Czytaj dalej
Często bywa tak, że kiedy stajemy się rodzicami, to solennie sobie obiecujemy, że nie będziemy tacy jak ci, którzy nas wychowali. W moim przypadku jest odwrotnie. Ja akurat bardzo bym chciała być dla swoich dzieci taką mamą, jaką dla mnie jest moja. Dlaczego? Kochaj człowieka, nie wyobrażenie o nim Nasza historia naznaczona jest chorobą – … Czytaj dalej
Wiosna w pełni, za oknem zielono, dzieciaki roznosi pozytywna energia, życie toczy się spokojnie i bez większych ekscesów. Bywają nawet momenty, że z niejakim strachem i niechęcią myślę o momencie, gdy wszystko wróci na utarte szlaki codziennej gonitwy (w tym kontekście nie jestem zbytnią optymistką i nie wierzę, że „slow life” stanie się powszechnym stylem … Czytaj dalej
Gdy umiera człowiek, który jest dla ciebie świadkiem zmartwychwstania, odczuwasz przede wszystkim pokój. W każdym razie takie jest moje doświadczenie śmierci A. – Przyjaciela, który był mi bliski jak brat. I który całym swoim życiem pokazywał mi, że Jezus żyje. A myśmy się spodziewali Gdy w piątek 24.04 przeczytałam wiadomość od Kasi, że A. odszedł … Czytaj dalej
Istnieje uzasadnione podejrzenie, że w tym roku Pan Jezus nie zmartwychwstanie. Nie poświęcimy pokarmów w naszych kościołach. Nie weźmiemy udziału w żadnej wielkotygodniowej liturgii. Nie pójdziemy w procesjach rezurekcyjnych wśród trąb i głośnych śpiewów. Nie polejemy się w dyngusa. Nie zaprosimy naszych Bliskich do suto zastawionych stołów… Jest jednak szansa, że Życie przyjdzie do nas … Czytaj dalej
Jest jedna rzecz, która daje mi do myślenia w ostatnich dniach. Gdyby czytać tylko internety i oglądać rozsyłane virale, można by dojść do wniosku, że nie można przeżyć kwarantanny bez trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym. A już na pewno nie w rodzinie. Jeśli nawet w ciągu pierwszych trzech dni mąż i żona nie pozabijają się … Czytaj dalej